Data zakupu: 8 grudnia 2025 roku
Podobnie jak Lizard - stare wydanie, bodajże z 1987 roku. Ale i tak je lubię, chyba dokładnie w tej wersji widziałem je pierwszy raz, kiedy wypożyczyłem płytę CD w okolicach 1993 roku. Szkoda tylko, że we wkładce, w środku, nie ma nic! Żadnych tekstów, zdjęć, grafiki, czegokolwiek...
Data zakupu: 7 grudnia 2025 roku
Dopiero niedawno zorientowałem się, że istnieje także zremasterowana wersja płyty THRAK. Niby wydane już po 10-latach, ale jednak wtedy technika szybko się zmieniała, więc można było podrasować brzmienie płyty. Wydanie super, pełne zdjęć, wycinków gazet itp. Nawet podoba mi się bardziej niż wersja oryginalna.
Ocena: 4/5
Data zakupu: 5 grudnia 2025 roku
Tak sobie wymyśliłem, że chcę mieć wszystkie stare wydania płyt King Crimson jak i wszystkie w wersji 30th Anniversary Edition (podobnie jak zrobiłem z Yello). Stąd ten zakup - stara wersja, z 1987 roku, ale na tym polega jej urok. W sumie wszystko jest - i okładka, i teksty utworów, i spis ludzi... Lubię te stare wydania... Kolejne płyty w drodze...
Niezły składak najbardziej znanych nagrań zespołu. Co prawda dobór nagrań jest conajmniej dziwny - nie znalazły się tu wszystkie nagrania singlowe, brakuje chociażby Sumerland, dominuje wybór nagrań z płyty The Nephilim (aż 5 utworów z 8 utworowej płyty!), Dawnrazor jest ledwo liźnięty, Elizium też... Ale słucha się tego nienajgorzej... Dobrze, że są za to utwory znane tylko z singli (Blue Water, Psychonaut, Power, Preacher Man), dobrze też, że nie zapomniano o koncertówce Earth Inferno (znakomita wersja Dawnrazor).
Ale tak naprawdę najlepsze znajduje się na dodatkowej płytce. Kilka wybranych miksów z singli, w tym takie znakomite rzeczy jak dubowy miks Submission, pozbawiony perkusji Psychonaut Lib. I, świetna wersja Celebrate oraz jedyny cover wydany w tamtym okresie czyli In Every Dream Home a Heartache z repertuaru Roxy Music. Nie wiem tylko po co zamieszczono nagranie Shiva (oryginalnie strona B Moonchild), skoro jest on dostępny w każdym wydaniu CD albumu The Nephilim. Ale poza tym to bardzo fajny składak.
Design idealnie pasujący do poprzednich płyt. Okładka naprawdę dobra. Patent z umieszczeniem spisu nagrań drugiej płyty pod płytkami - genialny.
Ocena: 2/5
Zespół Fields of the Nephilim w czasach swojej świetności nie wydał zbyt dużo singli, za to niektóre były nawet ciekawe. Zgodnie z ówczesną modą na singlach znalazło się sporo remiksów, są też nagrania koncertowe i strony B. Większość tych nagrań znalazła się później albo na płytach (szczególnie na debiucie Dawnrazor) albo na składankach (wszystkie można znaleźć na 5-płytowym zbiorze wszystkich nagrań z tamtych lat wydanym w 2013 roku).
Data zakupu: 25 listopada 2025 roku
Świetna próba powrotu klasycznego składu. Prawie wszyscy muzycy znani z trylogii Radio Gnome Invisible lat 70-tych pojawili się na tym albumie - brakuje tylko Pierre'a Moerlena na perkusji i klawiszowca Tima Blake'a, co akurat nie dziwi, patrząc na ich historię konfliktu z zespołem (szczególnie Blake'a). Już na poprzednim albumie, Zero to Infinity z 2000 roku mieliśmy dobry skład, ale dopiero tutaj powrócili Steve Hillage i Miquette Giraudy. Co prawda Didier Malherbe pojawia się na prawach gościa, Theo Travis gra główne partie saksofonu i fletu....
Nie zmieniło to jednak w jakiś bardzo znaczący sposób muzyki znanej z Zero to Infinity - jest mniej jazzowo, bardziej rockowo-elektronicznie. Album jest najdłuższym w karierze zespołu - trwa ponad 75 minut - moim zdaniem parę nagrań mogli sobie darować. Ale nie jest źle, większość kawałków jest naprawdę dobra, pojawiają się fajne melodie (Digital Girl, Wacky Baccy Banker, How to Stay Alive), nie brakuje dobrych solówek, głównie saksofonowych (np. w How to Stay Alive), album jest dynamiczny, spokojniejsze fragmenty to tylko przerywniki (Yoni Poem, Wave and the Particle, Robo-Warriors), zresztą te przerywniki uważam za najsłabsze. Słabo wypada też utwór rozpoczynający album, City of Self Fascination - jest jakiś taki bez wyrazu i nudny. Potem robi się lepiej. Całkiem przywoita płyta.
Wydanie za to piękne - super kolorystyka, świetne rysunki, doskonały design. Przyłożyli się. No i estetyczny digipak z fajną książeczką. Szkoda, że duże zdjęcia osób objęły tylko obie panie, Allena i Hillage'a. Reszta ma malutkie zdjęcia.
Ocena: 2/5
Po latach dochodzę do wniosku, że Daevid Allen był naprawdę ciekawą postacią. Nagrał bardzo dużo muzyki, w większości nawet interesującej. Z zespołem Gong wyszło jednak nie aż tak dużo płyt - w sumie uczestniczył w nagraniu tylko 11 (na dwunastej pojawia się tylko w jednym nagraniu). Uważam, że te płyty są kanoniczne - można spokojnie olać albumy, na których Allena nie ma (z wyjątkiem tych stworzonych w ostatnich latach), a te sygnowane nazwą Pierre Moerlen's Gong to już w ogóle inna bajka i inna muzyka. Dlatego też skupię się tylko na tych Allenowych i post-Allenowych:
Data zakupu: 21 listopada 2025 roku
Kupiłem to (za jakieś grosze) tylko dlatego, że poprzednia wersja nie mieści się na półce z innymi płytami. A tutaj rozmiar jest akurat. Różnice między wersjami? Tutaj nie ma oczywiście drugiej płyty, ale poza tym wszystko jest tak samo - nawet zdjęcia w środku te same, dlatego nawet ich nie fotografowałem.
