Data zakupu: 3 stycznia 2024 roku
Bardzo ciekawy album, można powiedzieć, że trochę "przejściowy". Syd Barrett odchodzi, David Gilmour wchodzi - o tej zamianie napisano już wszystko. Jako, że nie lubię okresu Barrettowego, tak więc uważam Jugband Blues za najsłabszy na płycie - trącący mocno latami 60-tymi i tymi wszystkimi psychodelicznymi piosneczkami, które wtedy były popularne. Podobnie nie bardzo podchodzą mi See-Saw i Corporal Clegg - też takie sobie nagrania. Ale dużo lepiej jest z pozostałymi nagraniami. Psychodeliczną piosneczką jest także Remember a Day Ricka Wrighta, ale ma sporo uroku i ładną melodię. Ciekawostką jest to, że Wright śpiewa w aż 4. z 7. nagrań na płycie, w tym dwa razy główny wokal (w Remember a Day i See-Saw). Na żadnym z albumów nie znalazło się aż tyle jego wokalnych popisów.
Na osobne wyróżnienie zasługują trzy utwory:
1. Let There Be More Light - mój absolutny faworyt, świetny riff, doskonała zwrotka, fajny refren i ta solówka gitarowa na końcu - uwielbiam ten kawałek i uważam, że został potraktowany bardzo po macoszemu przez zespół - nie ma go na żadnym ze składaków... A powinien być.
2. Set the Controls for the Heart of the Sun - jeden z najsłynniejszych utworów Watersa, jedyny na płycie zawierający udział wszystkim 5. muzyków tego przejściowego okresu. Mroczny, tajemniczy, mocno psychodeliczny, bardzo klimatyczny.
3. No i oczywiście
A Saucerful of Secrets - utwór potęga, utwór, który wszystko zmienił, utwór, który, według mnie, stworzył krautrocka (wiele niemieckich nagrań z początku lat 70-tych przypomina właśnie ten kawałek). Dość zwariowany na początku, transowy w środku i piękny na końcu. Nie do opisania. W dodatku bez śpiewanych słów - tylko wokaliza na końcu... Za ten kawałek należy się conajmniej jeden dodatkowy punkt. Bo jako całość płyta średnio się broni -
jak to u Floydów.
Wydanie mam oczywiście zremasterowane z 1994 roku. Fajna wkładka, choć irytuje mnie całkowity brak opisu kto, co, kiedy i jak. Tylko teksty utworów. Okładka niezła.
Ocena: 2/5
